https://fremont.hostmaster.org/articles/israel_and_the_doctrine_of_divine_right/nl.html
“Zij die een vreedzame revolutie onmogelijk maken, zullen een gewelddadige revolutie onvermijdelijk maken.”
- John F. Kennedy
Internationaal recht is ontstaan om macht te beperken - om de kwetsbaren te beschermen en de sterken in toom te houden. Maar in het geval van Israël en Palestina is die belofte ingestort. Vandaag de dag fungeert de wet als een schild voor de bezetter en een kooi voor de bezette.
Palestijnen wordt verteld dat verzet - vreedzaam of gewapend - illegitiem is. Ze worden veroordeeld, of ze nu ongewapend marcheren of met geweld verzet bieden. Ondertussen schendt Israël straffeloos het internationaal recht, gesteund door machtige bondgenoten en gehuld in verhalen over veiligheid en historisch trauma.
Dit essay betoogt dat volkeren, net als staten, een inherent recht hebben om zichzelf te verdedigen tegen vernietiging. Net zoals Artikel 51 van het VN-Handvest het recht van een natie op zelfverdediging bevestigt, zo moet ook het recht van de staatlozen en onderdrukten om verzet te bieden worden erkend. Wanneer vreedzaam protest wordt onderdrukt en de wet selectief wordt toegepast, wordt verzet niet alleen gerechtvaardigd - maar essentieel voor overleving.
Al decennia lang schendt Israël straffeloos de kernprincipes van het internationaal recht. Het Internationaal Gerechtshof (ICJ) oordeelde dat de bezetting van Palestijns grondgebied onwettig is. De voortdurende nederzettingenactiviteiten schenden de Vierde Conventie van Genève. De blokkade van Gaza - door Amnesty International omschreven als collectieve bestraffing - heeft een humanitaire crisis veroorzaakt.
Ondanks deze bevindingen zijn er geen echte consequenties gevolgd:
Internationaal recht werkt alleen als het universeel wordt toegepast. Wanneer het de zwakken straft en de sterken beschermt, verliest het zijn legitimiteit. Palestijnen wordt verteld de wet te volgen - maar de wet beschermt hen niet langer.
In 2018 sloten tienduizenden Palestijnen in Gaza zich aan bij de Grote Mars van Terugkeer - een reeks vreedzame protesten waarin werd geëist om terug te keren naar hun voorouderlijke huizen en een einde aan de blokkade. Israëls reactie was geen dialoog, maar sluipschuttersvuur.
Tegen het einde van 2019:
De Onderzoekscommissie van de VN constateerde dat de meeste slachtoffers geen onmiddellijke bedreiging vormden en dat Israëls gedrag waarschijnlijk oorlogsmisdaden vormde.
En toch - geen sancties. Geen arrestaties. Geen processen. De wereld keek weg.
Als vreedzaam protest met kogels wordt beantwoord, welk moreel of juridisch systeem kan dan geweldloosheid eisen? In het licht hiervan is verzet geen extremisme - het is de laatste toevlucht van de verlaten.
Israëls rechtvaardiging voor exclusieve Joodse soevereiniteit over historisch Palestina is vaak niet alleen geworteld in modern recht, maar in een bijbelse belofte - dat God dit land aan het Joodse volk heeft geschonken. Deze theologische claim, breed gesteund door Amerikaanse evangelicals, voedt zowel beleid als straffeloosheid. Verzen zoals “Ik zal hen zegenen die u zegenen” (Genesis 12:3) worden gebruikt om staatsgeweld te heiligen.
Dit weerspiegelt de doctrine van goddelijk recht die ooit door koningen werd ingeroepen om absolute macht te rechtvaardigen:
In dat systeem was de koning de wet - en degenen die zich verzetten waren geen burgers, maar criminelen. Vandaag de dag worden Palestijnen met een soortgelijke realiteit geconfronteerd. Israël functioneert als een soeverein boven de wet. Palestijnen, die zelfs voor symbolisch verzet worden gecriminaliseerd, worden behandeld als vogelvrijen - een bevolkingsgroep waartegen elk geweld toegestaan is.
Maar dit is geen jodendom. Het jodendom leert rechtvaardigheid, geen verovering. De profeten eisen mededogen, geen overheersing:
“Ik ben de Heer; Ik heb u in gerechtigheid geroepen… Ik zal u geven als een verbond voor het volk, een licht voor de naties.”
- Jesaja 42:6
Ware joodse ethiek vereist nederigheid, rechtvaardigheid en empathie voor de onderdrukten. De transformatie van het zionisme van “uitverkorenheid” in aanspraak is geen verlenging van het jodendom - het is een verraad ervan.
De Wet van Terugkeer (1950) van Israël verleent elke Jood - gedefinieerd als iemand met één Joodse grootouder of een bekeerling - het recht om te immigreren en burgerschap te verkrijgen, ongeacht of zij of hun voorouders ooit in het land hebben gewoond. Daarentegen worden Palestijnen die in 1948 en 1967 werden verdreven - van wie velen hun afkomst in Palestina millennia terug kunnen traceren - verboden terug te keren.
Het beleid wordt gepresenteerd als een reactie op Joodse vervolging. Maar de theologische ondertonen weerspiegelen het denken van goddelijk recht: sommige mensen hebben recht op het land vanwege hun religieuze identiteit; anderen, zelfs degenen die erop geboren zijn, niet.
Genetisch onderzoek ondermijnt deze claim. Palestijnse christenen en veel Palestijnse moslims blijken uit genomische studies directe afstammelingen te zijn van oude Levantijnse bevolkingen, waaronder Kanaänieten en vroege Israëlieten. Hun verbinding met het land is dieper, continu en plaatsgebonden.
De Wet van Terugkeer is dus niet alleen discriminerend - het is historisch achterlijk. Het verleent privileges aan degenen met theologische of diasporische claims terwijl het de terugkeer ontzegt aan degenen met voorouderlijke continuïteit.
Artikel 51 van het VN-Handvest bevestigt dat alle naties een inherent recht op zelfverdediging hebben. Maar hoe zit het met volkeren zonder staat? Hoe zit het met een bevolking onder beleg?
Palestijnen vormen geen militaire bedreiging. Ze zijn een staatloos volk dat te maken heeft met:
Ze worden water, gezondheidszorg, onderwijs en basismobiliteit ontzegd. Hun kinderen worden berecht in militaire rechtbanken. Wanneer ze vreedzaam protesteren, worden ze beschoten. Wanneer ze militair verzet bieden, worden ze terroristen genoemd.
In deze context is verzet geen luxe - het is een biologische noodzaak. Het is overleving.
Door de geschiedenis heen, wanneer wetten onderdrukkers beschermden en de onderdrukten criminaliseerden, brak verzet die wetten - en veranderde de wereld:
In het tijdperk van monarchen waren rebellen vogelvrij - beroofd van alle rechten, opgejaagd door de staat. Maar het waren deze rebellen die een einde maakten aan soevereine immuniteit en moderne rechtvaardigheid voortbrachten.
Wanneer de wet het volk niet langer dient, is rebellie geen misdaad - het is fundamenteel.
Er wordt vaak gezegd dat Israël begrepen moet worden door het trauma van de Holocaust. Dat zijn angsten geworteld zijn in vervolging en dat zijn hardheid een defensieve reflex is. En inderdaad, de wet houdt vaak rekening met de achtergrond - zoals een rechter de gewelddadige jeugd van een verdachte kan meewegen.
Maar er zijn 77 jaar verstreken sinds de Holocaust. Israël is geen getraumatiseerd kind - het is een nucleair bewapende regionale grootmacht, die miljoenen bezet.
Trauma kan gedrag verklaren. Het excuseert het niet voor eeuwig.
Wanneer een getraumatiseerd individu een dader wordt, grijpt de wet in. Wanneer een getraumatiseerde staat een herhaalde overtreder wordt, moet de wereld handelen.
Als internationaal recht iets moet betekenen, moet het voor iedereen gelden. Als vrede mogelijk moet zijn, moet het beginnen met rechtvaardigheid. En wanneer vreedzame wegen worden geblokkeerd - wanneer de wet een instrument van onderdrukking wordt - wordt verzet een plicht.
Terugvechten is dan geen misdaad. Het is een morele verplichting. Het is een daad van overleving. Het is het moment waarop de vogelvrijverklaarde de rechtvaardige wordt.