https://fremont.hostmaster.org/articles/quantum_conscience_a_scientific_theory_of_transcendence/nl.html
Het universum begon niet met scheiding, maar met eenheid. Vanuit de oorspronkelijke singulariteit van de Big Bang ontstonden alle deeltjes, energie en informatie, die explosief uitbreidden in de ruimtetijd. Zoals de moderne kosmologie bevestigt, was alles in het universum ooit één - een dicht, grenzeloos punt van oneindig potentieel. Hoewel de ruimte zich sindsdien over miljarden jaren en lichtjaren heeft uitgebreid, kan de kwantumverstrengeling die in die eerste momenten ontstond nog steeds aanwezig zijn.
In de kwantumfysica delen verstrengelde deeltjes - hoe ver ze ook van elkaar verwijderd zijn - onmiddellijke correlaties. Deze niet-lokaliteit tart klassieke intuïties over ruimte en causaliteit, maar is herhaaldelijk bevestigd in experimenten (bijv. Aspect, Zeilinger). Het is dus mogelijk om te overwegen dat het gehele universum een onderliggende verstrengelde eenheid behoudt, een soort metafysische echo van zijn enkelvoudige oorsprong.
Dit biedt niet alleen een metafoor voor verbondenheid - het kan een wetenschappelijke basis bieden voor oude spirituele waarheden: wat we anderen aandoen, doen we onszelf aan; elke gedachte of actie heeft gevolgen; het zelf is geen begrensde eenheid, maar een knooppunt in een groter geheel.
De moderne fysica heeft kaders geïntroduceerd die wijzen op een universum dat veel meer verbonden en subtiel is dan de Newtoniaanse mechanica ooit toestond.
Het Holografisch Principe (t’Hooft, Susskind) suggereert dat alle informatie binnen een ruimtelijk volume kan worden gecodeerd op zijn grens. Dit kwam voort uit het oplossen van de informatieparadox van zwarte gaten (Hawking, Bekenstein) en impliceert dat informatie wordt bewaard, zelfs onder extreme zwaartekrachtomstandigheden.
Als bewustzijn of geheugen kwantuminformatie draagt - zoals gespeculeerd in de Orch-OR-theorie ontwikkeld door Roger Penrose en Stuart Hameroff - dan kunnen onze ervaringen zich afdrukken op de structuur van ruimtetijd, zelfs na de dood. Orch-OR stelt dat kwantumcoherentie binnen neuronale microtubuli bewustzijn laat ontstaan uit georkestreerde instortingen van kwantumtoestanden - een proces dat gevoelig is voor de geometrie van ruimtetijd.
Daarom kan bewustzijn een fundamenteel proces zijn dat verbonden is met de kwantumstructuur van het universum - niet slechts een emergent bijproduct van biochemische complexiteit.
Filosofisch verdiepen deze wetenschappelijke inzichten oudere vragen over identiteit:
John Locke betoogde dat persoonlijke identiteit geworteld is in de continuïteit van geheugen. Maar als geheugen verstrengeld is niet alleen met neuronen maar ook met tijd, ruimte en anderen, dan is identiteit veel meer gedistribueerd.
Leibniz’ Monadologie beschrijft de realiteit als samengesteld uit ondeelbare eenheden - monaden - die elk het universum op hun eigen manier weerspiegelen. Vandaag de dag kunnen we ons elke bewustzijn voorstellen als een kwantumreflector, een verstrengeld knooppunt dat resoneert met alles wat het heeft ontmoet.
Panpsychisme, dat nu een heropleving ziet in de academische filosofie (Goff, Strawson), stelt dat bewustzijn fundamenteel en alomtegenwoordig is - zoals massa of lading. Dit maakt compassie, bewustzijn en zelfs ethisch handelen niet tot emergente eigenschappen, maar tot intrinsieke kenmerken van materie zelf.
De conclusie is radicaal: het zelf is niet beperkt tot de schedel. We zijn niet-lokale fenomenen - verspreid over tijd, geheugen, interactie en materie.
Filosoof Maurice Merleau-Ponty stelde dat we geen geesten in lichamen zijn die naar een wereld kijken, maar wezens van de wereld, ingebed in haar texturen, kleuren en ritmes. Dit vindt steun in de hedendaagse belichaamde cognitie, die aantoont dat denken niet alleen uit de hersenen voortkomt, maar uit lichamelijke en omgevingsinteractie.
Biologisch gezien heeft dit diepgaande implicaties:
De Gaia-hypothese (Lovelock, Margulis) stelt dat de aarde functioneert als een enkel, zelfregulerend organisme. Het leven wijzigt en stabiliseert de atmosfeer, oceanen en geologie om zichzelf in stand te houden.
Mycorrhiza-netwerken - schimmels die boomwortels verbinden - delen water, voedingsstoffen en chemische signalen over hele bossen. Wetenschappers noemen dit het “Wood Wide Web”. Deze systemen lijken op biologische kwantumnetwerken, waarin leven verweven en onderling afhankelijk is.
In de Islam beschrijft de Koran de natuur als tekenen (ayāt) - elk deel van de schepping prijst God en weerspiegelt de goddelijke orde. De mensheid is aangewezen als khalifa (rentmeester), met ethische verantwoordelijkheid voor de schepping. In het boeddhisme leert afhankelijke oorsprong (pratītyasamutpāda) dat niets onafhankelijk ontstaat - elk wezen is verweven met anderen.
Wat gebeurt er na de dood? Klassieke neurowetenschap zegt dat bewustzijn ophoudt. Maar kwantum- en informatie fysica suggereren diepere mogelijkheden:
Informatie wordt nooit vernietigd - dit is een principe dat zelfs in de fysica van zwarte gaten wordt ondersteund. Als het zelf deels uit informatie bestaat, kan het verspreiden, maar niet verdwijnen.
In Orch-OR kunnen kwantuminformatie in microtubuli elders opnieuw cohereren na de dood. Hoewel niet bewezen, impliceert dit dat bewustzijn niet strikt lokaal of terminaal is.
De Islam leert dat elke daad wordt geregistreerd, en dat de ziel voortgaat in een hiernamaals. Het boeddhisme leert karma - de nagalm van actie over tijd en wedergeboorte.
Als bewustzijn verstrengeld is, kan de dood niet een uitwissing zijn, maar decoherentie - een overgang naar een andere staat binnen het totale veld van zijn.
In Stargate Atlantis, biedt de aflevering “Tao van Rodney” een diepgaande metafoor voor onze conditie. Rodney McKay wordt blootgesteld aan een Oud ascensie-apparaat. De machine perfectioneert zijn biologie: verbeterde cognitie, genezing, telepathie. Hij wordt bovenmenselijk - maar kan niet ascenderen.
Waarom? Omdat ascensie niet alleen biologische gereedheid vereist, maar spirituele overgave. Rodney klampt zich vast aan zijn ego. Hij vreest de dood. Hij waardeert zijn intelligentie, maar niet zijn compassie. Uiteindelijk sterft hij bijna - alleen gered door de onbaatzuchtige acties van zijn vrienden en zijn eigen laatste daad van nederigheid.
Dit weerspiegelt onze huidige staat. De mensheid heeft haar gereedschappen geperfectioneerd: AI, CRISPR, fusiereactoren, bewakingssystemen. Maar het ontbreekt aan ethische gereedheid. De machine is gebouwd. Het hart niet.
Gaza staat als een aanklacht. We hebben onze wetenschap niet gebruikt om te genezen, maar om te vernietigen. Technologie versterkt het morele vacuüm in ons centrum. Zoals in Rodney’s falen, leidt technologische perfectie zonder innerlijke transformatie tot ondergang.
De Ouden in Stargate bieden een visie van hoop. Ze slaagden waar Rodney - en de mensheid - falen. Ze evolueerden voorbij fysieke vorm, niet door toeval of uitvinding, maar door spirituele discipline en ethische wijsheid.
Ze werden wezens van pure energie, bestaand in een hogere staat. Ze lieten wapens, ego en zelfs individualiteit achter om te versmelten met het universele veld. Hun les: technologie kan het lichaam voorbereiden, maar niet de ziel.
Dit weerspiegelt boeddhistische ascensie en islamitische miʿraj (spirituele verheffing), waar eenwording met het goddelijke of het universele nederigheid, discipline en overgave vereist - niet verovering of intelligentie.
In Lucy (2014) neemt de hersencapaciteit van de protagonist toe totdat ze zichzelf niet langer als mens identificeert. Ze overstijgt tijd en ruimte en wordt uiteindelijk één met het universum. Haar laatste daad is niet domineren, maar oplossen in het veld, met achterlating van een eenvoudige boodschap: “Ik ben overal.”
Lucy’s reis is het tegenovergestelde van technocratische macht. Het is de oplossing van het ego in eenheid - een cinematografische uitdrukking van boeddhistisch nirvana of soefi fana’ (zelfvernietiging in God). Ze laat kennis achter, geen wapens. Aanwezigheid, geen overheersing.
Als alles verstrengeld is, wordt karma fysieke feedback. Geen mystiek, maar resonantie.
Elke gedachte, actie of intentie verandert het kwantumveld waarin we allemaal participeren. Zoals zwaartekrachtgolven door ruimtetijd rimpelen, rimmelen morele acties door de structuur van het zijn.
Dus, karma is de conservering van ethische informatie. Een moord in Gaza weerklinkt in het hart van het universum. Een daad van genade ook. Niets gaat verloren.
We hebben het einde bereikt van de bruikbaarheid van biologische evolutie. Natuurlijke selectie heeft ons ver gebracht - maar het kan ons niet voorbereiden op de krachten die we nu bezitten. AI, nanotechnologie, geo-engineering, ruimtekolonisatie - deze vereisen ethische evolutie, niet alleen cognitieve verfijning.
De volgende fase is niet fysiek, maar moreel. We moeten kosmische burgers worden, afgestemd op de diepere harmonie van het veld. Dit betekent compassie boven overheersing, rentmeesterschap boven exploitatie, meditatie boven manipulatie en overgave boven controle.
We kunnen ons niet langer de mythe veroorloven dat technologie ons zal redden. Alleen bewustzijn kan dat.
De mensheid staat nu op een kruispunt. Dezelfde technologie die ons naar redding kan leiden, kan ons ook naar verdoemenis leiden.
De Krell in de film Forbidden Planet waren een beschaving van superieure intelligentie en technologische prestaties, maar ze werden in één nacht vernietigd door de monsters van binnen - het Id, zoals Sigmund Freud ze noemde.
Net als zij, bezit onze technologie grote kracht, maar kijkend naar Gaza, missen onze leiders duidelijk de spirituele rijpheid om die kracht verantwoordelijk te hanteren, wat ons op een pad naar verdoemenis zet.
Dit essay is een laatste wanhopige oproep: omarm compassie boven overheersing en verwijder deze wilden van de hefbomen van macht voordat het te laat is.
Laten we de Ouden uit Stargate als rolmodel nemen en streven naar zelfverbetering door het cultiveren van nederigheid, wijsheid en compassie en ons verheffen boven onze ego’s in plaats van vast te houden aan onze lage instincten die ons bevelen om rijkdom en macht te aanbidden.